Missie op het strand en orkaan Ului is voorbij...

De prachtige uitzichten van Eungella National Park laten we achter ons en we zeggen het aardige Deense gezin dat naast ons kamperen gedag. Gezin met 3 kinderen van een jaar of 16. Stoere 4x4 gehuurd, tent op het dak voor de ouders en een grote tent op de grond voor de kinderen. In Denemarken doen ze niet moeilijk over 6 weken vrij van school buiten de vakanties. Als de leerlingen de tentamens halen is het goed en school vindt zo’n reis op zich al een cultuur- en taalervaring die ze op school niet op zouden doen. Mooi werk daar...

We rijden de steile helling naar beneden en maken daarna een prachtige wandeling door het regenwoud in Finch Hatton Gorge. Om ons heen alleen maar groene bladeren en geluiden van vogels, krekels en andere dieren. Aangezien we tijdens het rijden regelmatig een (grote) slang bijna net niet (of net wel) overrijden, zijn we ook nu alert op deze gevaarlijke oerwoudvrienden. Natuurlijk maken we elkaar regelmatig aan het schrikken met schrikbewegingenJ. Na een bezweet en klam lijf en een half uur wandelen komen we bij een prachtige lagoon met waterval. Hmmmm...hier hadden we zin in. Het is nog vroeg in de ochtend dus we zijn alleen met z’n drieën en zien nog geen andere wandelaars. Het plaatje past bij de film The Blue Lagoon met Broke Shields in haar jonge jaren. Man en vrouw, een blue lagoon en tja, het kind is in ons verhaal al geboren voordat ze gingen zwemmen... Tippe kijkt vanuit haar wandelrugzak toe hoe wij, om de beurt, een duik nemen in het stromende water. Ik keurig in bikini, Jenne wil puur natuur en gaat in zijn blote kont. Het is een mooi tafereel en net als we weer aangekleed zijn en het fruitpotje weggewerkt is komen er anderen aan... Wij wandelen tevreden weer terug.

Via het binnenland rijden we door werkelijk waar prachtige suikerrietvelden naar Airlie Beach. Tenminste, dat is onze bedoeling. Als we (weer eens) verdwaald zijn in de landerijen (we krijgen het elke keer voor elkaar om op onbereden paden te komen of om net niet in de modder te blijven hangen met de camper) vragen we de weg aan een boer, Paul is zijn naam. Paul vraagt waar we heen willen en begint te lachen als we aangeven dat we naar Airlie Beach gaan. “Wil je op een vliegtuigstoel naar huis of in een kist”? Hij doelt op orkaan Ului in aantocht. Hij raast op dat moment boven de oceaan en wordt zaterdag op zondagnacht aan de oostkust verwacht, waarschijnlijk in de buurt van Airlie Beach maar er wordt een grotere gevaren zone aangegeven. Het is zaterdagochtend.....we waren redelijk op de hoogte en ook wel alert nadat we zagen dat de supermarktschappen leeggehamsterd waren.... Maar Paul legt haarfijn uit dat we niet moeten sollen met het weer en daar heeft hij gelijk in. Daar een vooruitzicht als deze vaak gepaard gaat met grote overstromingen van met name wegen, besluiten we een flink stuk naar het noorden te rijden en net boven de gevarenzone een kampeerplek te zoeken. We willen niet het risico lopen dat we straks niet naar het noorden kunnen rijden doordat de wegen zijn afgesloten. Via de radio is er regelmatig een update van de geschatte locatie waar Ului haar landelijke entree zal maken. Lans de wegen zien we borden met ‘Are you prepared for the Cyclone?’

Na een erg lange rit en het gevoel alsof we op de vlucht zijn arriveren we in het mooie Mission Beach. Letterlijk geen vuiltje aan de lucht en we nemen een verfrissende duik in het zwembad op het park waar we staan. Hier hadden we zin in.... niet verwacht dat het drie weken zou duren voordat we met onze klein meid samen zouden zwemmen. Het zeewater was tot dusver te koud helaas. In Mission Beach zijn er volgens de mensen ‘no worries, only some wind en showers’ en we zijn redelijk gerust. We gaan slapen en zweten bijna de tent uit van de hitte. ’s Nachts word ik wakker en besluit de was van de lijn te halen want die zal wel droog zijn en zonde als het gaat regenen (...). Het waait behoorlijk. De volgende ochtend horen we via de radio dat juist in dat nachtelijke was-van-de-lijn-haal-uur orkaan Ului bij Airlie Beach binnen is geraasd. Raar idee, beetje wind hier en vernietiging een paar honderd km naar het zuiden. Gelukkig geen slachtoffers en alleen materiële schade. De boeren zijn blij met de regen, die zien het als een geschenk.

We blijven zeker drie nachten in Mission Beach. We zwemmen, wandelen heerlijk langs het strand en drinken een biertje op het strand aan het eind van de middag. We boekten vandaag een privé boottripje naar Dunk Island, hier vlakbij. Het water werd te ruig hetgeen te gevaarlijk voor Tippe zou worden. Een klein bootje waar 6 man in kan, in een hand je kind en met de andere hand hoop je jezelf vast te houden. Dat avontuur zagen we niet zitten. De schipper zei dat we beter morgenochtend konden proberen, we kijken er naar uit.

Onze camper kunnen we in het donker van veraf ruiken... Jenne heeft gisteren namelijk op de weg naar de hoogste waterval van Australië die we onderweg bezochten het record ‘door verse koeienvlaaien rijden’ verbroken. Doordat de camper achter dubbel lucht heeft, spatten de vlaaien ‘splash’ uiteen, en daar ging het de hem om. Natuurlijk begrijp ik dat (....?). De viervoeters liepen en lagen op de weg en lieten her en der hun verse lekkernijen achter. Gevolg is dat we onze camper nu de sierlijke titel ‘strontcar’ hebben gegeven, we kunnen er momenteel even niets romantischers van maken...

Het is nu 20.30 uur, sterrenhemel en warm, ik denk wel 30 graden nog. We nemen nog een drankje en luisteren muziek. De kleine meid ligt al 1,5 uur in dromenland...waar zal ze toch van dromen....

Kus voor allemaal