We hebben de afgelopen dagen geen internet en soms ook geen telefoonverbinding gehad, vandaar even stilte op het reislog.

Inmiddels hebben we wel weer een boel beleefd..... In Sydney haalden we onze mooie camper op. Een gevaarte van 6,8 meter lang en meer dan 3 meter hoog. De grote opbergruimtes komen goed van pas want help wat hebben we veel bagage mee! Maar goed, een rugdrager, campingbedje, 3 bussen poedermelk en weet ik veel wat nog meer voor de jongste reiziger geven al snel een goed excuus?.

Vanuit Sydney rijden we naar de Blue Mountains. De camping waar we staan is niet bijzonder, evenals de regen tijdens de rit er naartoe. De volgende dag is het echter super weer en bekijken we de mooie uitzichten op de beroemde ‘Three Sisters’, een rotsformatie, bestaande uit 3 rotspunten. De kabelbaan met een glazen vloer die mooi uitzicht over het diepe dal geeft laten we voor wat het is en we besluiten naar Hunter Valley te rijden....

....Hier wachten mooie wijnvelden op ons en we zien ons zelf al slurpend aan een glas wijn (of twee) terwijl de kenner tekst en uitleg geeft over de voorgeschiedenis van de desbetreffende wijn en al hetgeen dat interessant is. Helaas, niets is minder waar want daar waar wij aankloppen zijn de proeverijen al gesloten (het is 16.00 uur) of wordt de wijn 13 uur rijden verderop gemaakt en is hier alleen een winkel. De wegen tussen de wijnranken door zijn mooi maar we hadden ons gewoon een te grote voorstelling gemaakt. We overnachten op een Caravan Parc, kijken uit op de buurman aan de ene zijde en de buurman aan de andere zijde en bedenken: “morgen zoeken we de rust op”.

Zo gezegd zo gedaan en de volgende dag rijden we via een prachtige route met veeeeel bobbels in de wegen (we hopen dat het camperbedrijf niet kan achterhalen op welke wegen we rijden) naar Barrington Tops National Park. Dit regenwoud ligt landinwaarts en is met name bekend onder de lokale bevolking. We vragen ons onderweg echt een paar keer af of we wel de juiste keuze hebben gemaakt want we zien de lokale bevolking terugkomen van hun weekend uitje in dit natuurschoon en zij rijden, geen een uitgezonderd, allemaal in een 4x4. Wat doen wij hier met ons log huis op wielen???? Omdraaien is geen optie want die ruimte is er niet. Net op het moment dat Tippe de hobbels zat begint te worden bereiken we de prachtige plek waar we gaan overnachten. Er is eigenlijk niets, alleen een toilet met een gat en er is een vuilnisbak. We maken kennis met een Australisch gezin dat er ook nog een nachtje blijft. Wel zo fijn voor als we niet meer uit de blubber kunnen komen. We worden begroet door vele oerwoudgeluiden (je kunt niet alles thuisbrengen dus dit is een mooie verzamelnaam), vogels en.... bloedzuigers....slik. “Goh, wat een grappig wormpje, kijk hij kruipt omhoog over m’n been”. Maar toen ie wel erg goed bleef plakken werd het minder leuk. De buurman vertelde wat het was en we waren op slag genezen van het lieve wormpje. Helaas hebben we nog regelmatig kennis met ze gemaakt. Met Tippe in de rugdrager liepen we naar Jeruzalem Creek, een mooie waterval vlakbij.

De rust beviel ons goed dus we hebben onszelf getrakteerd op een goede campinggids waar alleen maar rustige en vaak afgelegen campings in staan, regelmatig in een National Park. Het was een goede koop want de twee nachten erna sliepen we op een geweldige spot aan de zee. Een kleine camping met alleen koud water om te douchen maar met kangoeroes als grote vriend. Ondanks dat ze wild waren en alle vrijheid om weg te gaan, liepen ze om de tenten heen. Zitten we ’s morgens aan het ontbijt, aait dochterlief even een kangoeroe over z’n bol. Dat die beesten ook uit kunnen halen waren we even vergeten maar het was een mooi plaatje op de foto?. We zwommen in de zee en we maakten een vuurtje voor de deur. Alles heel relaxt en het was erg fijn om een dag (en twee nachten) op een plek te blijven en niet gelijk weer op doorreis te gaan. Vergeten we bijna de andere bewoners te noemen; de Guana (weet niet of je het zo schrijft). Een reptiel dat op een uit de kluit gewassen hagedis lijkt. Toen ik zei dat ie vast wel ‘harmless’ was werd ik vriendelijke uitgelachen door een meneer. Ze waren minder vriendelijk vertelde hij en in mijn gedachten zag ik zo’n beest al aan de haal gaan met een Tippe-armpje tussen zijn kaken. Gelukkig bleken ze banger voor ons dan wij voor hen, al waren ze wel heel brutaal en waagden ze een inspectie in onze tas die buiten lag.

Tippe steelt bij een ieder de show door haar nieuwste attractie: zwaaien. Blijkbaar nodigt een baby uit om naar te gaan zwaaien (nieuwe buren op campings beginnen altijd met een voorzichtig zwaaitje naar Tippe). ‘Dat kan ik ook’ dacht ze en nu zwaait ze naar alles, dus ook naar de kangoeroe en naar een eng reptiel haha. Verder krijgen we regelmatig een compliment over de kleine meid, ze is zo vrolijk en slaapt ‘s nachts zo goed. Overdag spettert ze met plezier in haar baby badje en dan maakt zo’n vrolijk koppie je enorm blij.

We zijn vandaag neergestreken in Iluka, zo’n 350 km onder Brisbane. Een mooie rustige camping aan de zee. De kleine ligt al even te slapen en wij zitten (noodgedwongen) binnen omdat de ‘sandflies’ buiten op de loer liggen. Morgen rijden we via het hippydorp Byron Bay verder naar het noorden en hopen we langs een internetpunt te rijden waar we dit verhaal de lucht in kunnen sturen..... Kus van ons

Ps het uploaden van de foto's gaat veel te traag omdat we even bij een macdonalds staan om te internetten. We gaan geen uren wachten voordat dat klaar is. We rijden nu door naar Byron Bay. Liefs van ons